Whispers: lutego 2015

Ludzie tak pięknie ukrywają prawdę, chowają ją,jakby była skarbem, którego nie chcą stracić. Robią wszystko, aby nikt się o nim nie dowiedział. Boją się, boją o to, że wyjawienie sekretu zniszczy całe ich życie. Boją się, ze stracą wszystko, co mają. Kłamią, oszukują, kantują, zakładają na twarz maski i próbują normalnie funkcjonować. Po pewnym czasie zaczynają się dusić, męczyć, tracą kontrolę nad tym,co robią. Powoli upadają pod ciężarem łgarstw i oszustw, gubią ścieżkę. Wtedy zauważamy, że coś było nie tak, że człowiek się zmienił, stał się kimś innym. Otwieramy oczy, szukamy powodów i w ostatniej chwili je znajdujemy. Tak też było ze mną, nie zwracałem uwagi na zachowanie Gerarda, ponieważ wiedziałem, że jest odmieńcem i wziąłem jego postawy za normalne. Jednak byłem w błędzie, mój przyjaciel miał problemy, o których nie miałem pojęcia. Gdy tylko przeczytałem ulotkę wiedziałem, że muszę mu pomóc.

Wstałem z podłogi, zacząłem chodzić po salonie z nadzieją,że wymyślę sposób na to, by wesprzeć przyjaciela. Podszedłem do piania, oparłem się o niego rękoma i myślałem, gapiąc się na klawisze instrumentu. Nagle przed oczami dostrzegłem pełne zdania, a w głowie rozbrzmiała melodia, która pięknie komponowała się z tekstem:

¹ If I face my fears,
would my skies be all but clear?
Probably not.

Czułem przypływ natchnienia do napisania wspaniałej piosenki. Nie namyślając się długo, popędziłem po swoją gitarę. Usiadłem na łóżku i grałem to, co podpowiadało mi serce, dusza. Moje palce swobodnie szarpały struny, bez problemu układałem nowe zwrotki, które współpracowały z wydawanymi przez instrument dźwiękami.

Then again
I’ve always held my doubts
so close to my heart
that these frames
have trapped all my better days.
There they stay
frozen and unscathed.

Po długiej przerwie znowu zacząłem pisać, czułem się niesamowicie, jakbym rozpoczął coś nowego. Mimo że niepierwszy raz tworzyłem piosenkę, to nigdy nie byłem tak szczęśliwy i spełniony, jak teraz.

I traveled far,
I reached for the stars.
but those stars
don’t reach back,
they’re better left alone,
everyone will tell you.
I never felt more alone
than when I fell.

-So I don't know why... Why... W- why?- wena opuściła mój umysł, coś wyparowało, uciekło, nie pozwoliło mi dokończyć utworu. Już miałem nadzieję, że uda mi się napisać dzieło życia- przeliczyłem się. Zdenerwowany rzuciłem gitarą o podłogę, a sam położyłem się na pościel, wpatrując w sufit.- Don't know why... Why?- szukałem czegoś sensownego, co wpasuje się w treść piosenki- Why, kurwa, why?!- bluźniłem cicho.

-Dlaczego tak klniesz, Franklinie?- odezwał się głos zza drzwi.

-Gerard? Nie...- ze zdziwienia oparłem się łokciami o łóżko.

-Nie wiedziałeś, że wcześniej wrócę.- dokończył za mnie- A widzisz, jestem. Byłeś grzeczny?

-Tak, ale...

-Na obiad wpadnie do nas mój znajomy.- dodał.

-Kto taki?

-Polubisz go, Franklinie.- odpowiedział tajemniczo. Gee i te jego gierki. Muszę w końcu się przyzwyczaić, że ten człowiek nigdy nie da mi jasno niczego do zrozumienia.- Nakarm kota i przyjdź do mnie, dobrze?

-No... Okej.- odparłem obojętnie. Gdy gospodarz oddalił się od sypiali, wstałem i podniosłem leżące wiosło. Spojrzałem na gryf i pudło, przypomniały mi się czasy, gdy grałem na nim dla ojca, gdy było w porządku między nami. Jak szybko wszystko mija, ucieka. Jeszcze niedawno męczyłem się w domu, gdzie codziennością były awantury, pobicia i wyzwiska. Chciałem opuścić tamto miejsce, być wolnym, posłusznym tylko sobie.

² Gdy rzeki obojętne zniosły mnie na fali,

Nie czułem już nad sobą władzy holowników.

Indianie ich do barwnych palów przywiązali

I obnażonych wzięli na cel wśród okrzyków.

[...]

W końcu udało mi się, zbiegłem ojcu i mogłem żyć po swojemu, bez niego, bez tego rygoru i strachu. Byłem teraz ja, moja gitara i nowy przyjaciel. Świat stał dla mnie otworem, jedyną przeszkodą została jedna osoba- moja. Ale wiedziałem, że poradzę sobie.

I odtąd kąpałem się w poemacie morza

Nasyconym gwiazdami, mlecznym od nich

pyłku,

Pożerałem lazury, gdzie się czasem wdrąża

Topielec zamyślony, płynąc bez wysiłku;

[…]

Udałem się do kuchni, gdzie musiałem nakarmić pupila Way'a. Sięgnąłem do półki po karmę i odwróciłem się,aby zawołać malucha. Spojrzyłem pod nogi, a ten już grzecznie czekał na jedzenie. Patrzył na mnie swoimi maślanymi oczkami, jakby błagał mnie o szybsze podanie posiłku.

-No dobra.- pogłaskałem sierściucha i nasypałem do miski Whiskas'a. Zadanie wypełnione, więc powędrowałem do Gerarda.

-Frankie, musimy porozmawiać.- oznajmił mężczyzna zanim wszedłem do łazienki,w której się golił- Musisz wiedzieć coś bardzo ważnego.

-Gerard, ja już wiem...- powiedziałem, zagryzając dolną wargę.

-Co wiesz?- zdziwił się nauczyciel.

-Że jesteś chory.-odpowiedziałem ze łzami w oczach.

-Co takiego?- wyszczerzył oczy- Chory? Ja?

-No tak. Przeczytałem ulotkę,którą rano trzymałeś w ręce.- mówiłem, starając się opanować emocje.

-Mój drogi przyjacielu!- zarechotał Way.- Nie to chciałem powiedzieć.

-Jak to?!- wytarłem rękawem policzki z kropel słonych łez.

-Chciałem oznajmić, że na obiad przyjdzie ktoś, kto kiedyś wiele dla mnie znaczył.

-A... Kto taki?- ogłupiałem.

-Miałem nic teraz nie mówić, jednak po dłuższych namysłach ustaliłem,że lepiej, byś znał moją mała tajemnicę.- zaczął wolno- Otóż, niejaki gość to... - zatrzymał się na chwilę,aby wziąć głęboki wdech- To mój były narzeczony...

-N-narzeczony?- uśmiechnąłem się pod nosem- Twój?

-Tak. Byliśmy razem dekadę. Zaręczyny zerwał pięć lat temu,a dokładniej dwa dni przed naszym ślubem.

-Dlaczego?!- dopytywałem się.

-Tę historię opowiem przy innej okazji. Natomiast teraz, musisz wiedzieć, że nic już nas nie łączy.- ciągnął dalej- No, jedynie praca. Maluję dla niego i dzisiaj zawita w nasze skromnie progi,gdyż chce złożyć większe zamówienie.

-Co to znaczy?

-Prawdopodobnie mam namalować jakiś kontrowersyjne obrazy dla jego firmy.

-To wspaniale!

-A, tak, cudownie.- powiedział obojętnie.- Franklinie, słyszałem,jak dzisiaj grałeś.- dodał ni stąd, ni stamtąd- Mógłbyś zaśpiewać dla mnie tę piękną piosenkę?

-Nie!- wrzasnąłem zdziwiony.

-Ale...

-Nie, bo nie jest dokończona. Straciłem wenę.

-No cóż, zdarza się, mój drogi.- mówiąc to, poczochrał moje włosy i wyszedł z pomieszczenia- Idę robić obiad. Zechcesz mi pomóc?

-Uhg, w porządku.

W eterze można było wyczuć zapach pieczonej kaczki w pomarańczach oraz ryżu curry. Całe mieszkanie wypełnione zostało wonią przyrządzanych potraw. Wyjąłem z szafek sztućce, kieliszki do wina oraz talerze i elegancko ułożyłem je na blacie. Gee wyciągnął z piekarnika główne danie i postawił je obok zastawy. Wszystko było gotowe na przybycie gościa.

-Denerwujesz się?- spytałem zaniepokojony zachowaniem przyjaciela.

-Nie, dlaczego pytasz?

-Wyglądasz,jakbyś się czegoś obawiał.

-Wydaje ci się.- wyjaśnił, klepiąc mnie po ramieniu. W tym samym momencie usłyszeliśmy pukanie do drzwi- O, to on.- wyszeptał i poszedł otworzyć przybyszowi.

-Dzień dobry, Gerardzie!- przywitał się mężczyzna.

-Witaj, Miles!- profesor objął ex-narzeczonego, po czym odsunął się,aby mnie zawołać- Franklinie, chodź tutaj!

-Och, masz gościa?- zdziwił się Miles.

-Nie, to mój współlokator.- powiedział artysta- O, proszę.

-Dzień dobry.- wydukałem, patrząc pod nogi.

-Cześć, młody.- rzekł wesoło znajomy głos. Podniosłem wzrok i spojrzałem na twarz Miles'a. Była blada, lekko pomarszczona. Usta wykrzywił w szczery uśmiech, przez co na policzkach miał małe dołeczki. Jego niebieskie tęczówki pasowały do krókich, blond włosów. Odziany był w elegancką, czarną, sztruksową marynarkę i spodnie o tej samej barwie z drogiego materiału. Na nogach miał granatowe Conversy, co kontrastowało z całym ubiorem. Wpatrywałem się w gościa i już wiedziałem, że go znam. Nie mogłem uwierzyć! To był starszy brat... Nie! Niemożliwe! Brat Aarona?!- My się chyba znamy.- dodał.

-Doprawdy?- zdziwił się Way.

-Owszem, Iero przyjaźnił się z moim młodszym ,o osiemnaście lat , bratem.- tłumaczył Yellow.

-O, jaka niespodzianka.- deklamował gospodarz- Chodźmy do kuchni, bo obiad nam wystygnie.

Jedliśmy przygotowane danie w ciszy, tylko czasami Way wymieniał parę zdań z Miles'em. Było dość niezręcznie, przynajmniej w moich odczuciach. Obecność jednego członka z rodziny Aarona nie należała do komfortowych, przez co miałem ochotę uciec daleko od niego. Gerard wstał, by nalać nam czerwonego, słodkiego wina.

-Takie,jak lubisz, Miles.- uśmiechnął się Way.

-Jeszcze pamiętasz?- zachichotał były mojego opiekuna.

-Oj, żebyś wiedział. Pamiętam każdą twoją fobię, upodobanie.

-Jesteś niesamowity, wiesz?- szepnął Yellow. Gerard natychmiastowo zarumieniał na twarzy. Poważnie, flirty z bratem największego homofoba w Newark? Mężczyźni patrzyli sobie głęboko w oczy, co jakiś czas zalotnie uśmiechając się. Żałuję, że nie widziałem swojej miny- wykrzywiałem usta w każdą możliwą stronę, starając się nie zwymiotować tęczą.

-Miles, może powiesz, jakie obrazy chcesz mieć w swojej firmie?- przerwałem radośnie-żałosną chwilę między kochankami.

-Och, tak.- ocknął się mężczyzna- Chciałbym, aby zawisły u mnie obrazy nagich, zakochanych gejów i lesbijek.

-Mhm, cudowne.- mruknąłem ironicznie pod nosem.

-Ile?- zapytał Gee.

-Po dwa. Zapłacę osiemset tysięcy dolarów za dwa obrazy gejów i czterysta tysięcy za dwa z lesbijkami.

-Moje obrazy nie są tyle warte.- wyjąkał Way.

-Są, mój kochany!

-Nie. Ponad milion dolarów za wizerunki homoseksualistów?

-Wiem,że podołasz zadaniu. Jesteś wybitnym artystą i nie żałują ani grosza na twoje dzieła.

-To zauważyłem już dawno temu.- potwierdził czarnowłosy. Przewróciłem jednoznacznie oczami i wstałem z miejsca.

-Ja już opuszczę panów.- stwierdziłem.

-No, dobrze. My jeszcze porozmawiamy.- pożegnałem się i poszedłem do korytarza. Nałożyłem Vansy oraz zarzuciłem na ramiona bluzę i wyszedłem z mieszkania. Zamknąłem za sobą drzwi, nie chciałem siedzieć z bratem Aarona,zbyt przypominał młodego, co bardzo mnie denerwowało. Zeskakiwałem ze schodka na schodek, w ten sposób szybciej znalazłem się przy wyjściu z klatki.

Nastała noc, księżyc oświetlał swoim blaskiem czarne chodniki,a wilgotne powietrze zdradzało, iż wcześniej padał deszcz. Na dworze było zimno i ciemno. Nikt nie wędrował po okolicy, byłem sam. Schowałem w kieszenie ręce i ruszyłem przed siebie, patrząc na boki i rozmyślając. Przez Miles'a pewna harmonia została zachwiana. Nie podobało mi się to, jak patrzył na Way'a, jak z nim rozmawiał. Przecież zostawił go na kilka dni przed ślubem! Czułem, że ten człowiek coś kombinuje, ale nie miałem na to żadnych dowodów. Wędrowałem bez celu, nie obchodziło mnie, gdzie dojdę, po prostu chciałem opuścić miejsce pełne łgarstwa i dziwnych zalotów. Miałem jedynie nadzieję,że Gee nie pójdzie z tym fjutem to łóżka, przecież nie jest naiwną dziewczynką. W dodatku, zdziwiła mnie suma jaką Yellow chce dać nauczycielowi za cztery obrazy. Kto normalny płaci milion dwieście tysięcy dolarów za malunki gołych homosiów? D z i w n e. Dotarłem na plac zabaw, gdzie uciekłem od ojca. Żółte, słabe światło latarni padało na mokrą trawę, cała przestrzeń wyglądała dość mrocznie i nieciekawie. Usiadłem na ławkę i patrzyłem ciemne punkty. Zamknąłem oczy.

So I don't know why...

-Kurwa.- warknąłem. Dalej nie mogłem wymyślić nic sensownego. Siedziałem tak i ciągle myślałem, gdy nagle moją uwagę przykuła czarna postać, która stała pod migającą latarnią. Wstałem, strach obleciał moje ciało. Nie wiedziałem,co robić. Wyszczerzyłem wzrok,aby zbadać ową zjawę. Oprócz długiej, ciemnej szaty nie mogłem niczego więcej zobaczyć. Zimny wiatr otulał moje plecy, kark i dłonie. Przeszedł mnie nieprzyjemny dreszcz. Odwróciłem na chwilę głowę, aby zobaczyć, czy nie ma kogoś jeszcze. Gdy wróciłem wzrokiem na szalejące światło, tajemniczej osoby już tam nie było. Uszczypnąłem się w rękę, aby móc ruszyć z miejsca i skierować się do domu. Dla pewności obróciłem się, by zapewnić swoją wyobraźnie, iż zostałem sam i pędem opuściłem te dziwne miejsce. Starałem się nie myśleć o zaistniałej sytuacji, próbowałem wyłączyć myśli i po prostu iść.

³Czemu tak samotny,
W ponurych tylko marzeń towarzystwie?
Żywiący ciągle owe myśli, które
Powinny były umrzeć razem z tymi
Co je wzbudzają.

Na co nie ma środka,
Nad tym się nie ma i co zastanawiać;
Co się raz stało, już się nie odstanie.

Jestem tutaj sam. Sam. Idę do domu, będzie dobrze. Jestem tutaj sam.

⁴ Miejmy otuchę! Ta tylko noc nęka,

Po której nigdy nie ma wznijść jutrzenka.

Wbiegłem szybko do klatki i zaraz znalazłem się pod drzwiami swojego mieszkania. Otworzyłem drzwi i wystraszony wszedłem do środka.

-Franklinie!- oniemiał Gerard.

-Nic, ja już... Dobranoc.- mówiąc to, poszedłem do sypialni i schowałem się pod kołdrą.

Zgaśnij wątłe światło!
Życie jest tylko przechodnim półcieniem,
Nędznym aktorem, który swoją rolę
Przez parę godzin wygrawszy na scenie
W nicość przepada – powieścią idioty,
Głośną, wrzaskliwą, a nic nie znaczącą.

Marzyłem tylko, by zasnąć i zapomnieć o tym dniu. Czułem się źle, coś strasznego wisiało w powietrzu. Nie chciałem wiedzieć co, nie chciałem.

X X X

-Czy ta chłopczyna śpi?

-Śpi, moja droga.

-Czy oddycha?

-A oddycha.

-Może trzeba to zmienić?

-Nie, czas jeszcze nie ten.

-Kochana, jego nić jest taka słaba. Niech ja ją przetnę.

-Absolutnie. On ma jeszcze czas, musi żyć.

-Moje słodkie, dajcie mu spokój. Trzymajmy go, a już niedługo.

X X X

Nikt nie zna dnia ani godziny, nikt nie wie, kiedy odejdzie z tego świata. Nikt. Żyjemy z dnia nadzień, mając nadzieję,że jutro się obudzimy i będziemy żyć dalej. Żyć. Oddychać. Mamy nadzieję, że prędko nie umrzemy.

___________________________________________________________________________

Fragmenty pios. Frnkiero Andthe Cellabration Stage 4 fear of trying

Fragmenty wiersza Arthura Rimbaud'a Statek Pijany

3 i 4

Fragmenty tragedii Williama Szekspira Makbet ( 3- akt III scena II; 4- akt IV scena III)

niedziela, 22 lutego 2015

ROZDZIAŁ 6

INFORMACJA